Einstein’ın bazen şu sözleri alıntılanır: ‘En yüksek öğrenme biçimi esasen oyundur.’
Ne yazık ki, internette dolaşan birçok alıntı gibi, bu da yanlış atfedildi. Einstein’ın aslında söylediği şuydu:
‘Sonunda mantıksal olarak bağlantılı kavramlara ulaşma arzusu, temel fikirlerle belirsiz bir oyunun duygusal temelidir. Oyun, üretken düşüncenin temel özelliği gibi görünüyor.’
Çok özlü değil, ama yine de fikri anladınız. Oynadıkça öğreniyoruz.
Günümüzde giderek daha fazla eğitimci ve akademisyen oyunun çocukların, özellikle de küçük çocukların sosyal ve psikolojik gelişiminde hayati bir rol oynadığı konusunda hemfikirdir. Oyun; çocuğun yaratıcı düşünmesini ve bağımsızlığını teşvik eder, problem çözme becerilerini ve stresli durumlarla başa çıkma becerilerini geliştirir, fiziksel ve zihinsel sağlığını korur.
Daha spesifik olarak, 16. yüzyıldaki Eğitici oyuncağın hikayesini, XVIII. Yüzyıldaki mütevazı ahşap alfabe bloğundan günümüzün giderek karmaşıklaşan kodlama oyuncaklarına kadar bir göz atalım.
Eğitici Oyuncak Nedir?
İlk olarak, terminolojimizi düzleştirelim. Eğitici oyuncak veya genel olarak eğitici oyun ile tam olarak ne demek istiyoruz?
Birçoğu haklı olarak herhangi bir oyuncağın bir şekilde eğitebileceğini söyleyecektir. Bununla birlikte, tesadüfi eğitim değeri olan bir oyuncak ile özellikle eğitmek için tasarlanmış bir oyuncak arasında bir fark olduğunu reddediyoruz.
Bu yazıda eğitici oyuncaklar ve oyunlardan bahsettiğimizde, farklı yaşlardaki çocukların farklı eğitim aşamalarına ulaşmalarına yardımcı olmak ve onların entelektüel, sosyal, duygusal ve fiziksel gelişimlerini artırmak için yapılan oyuncakları kastediyoruz.
Öğreten Oyuncaklar Üzerine Bazı Aydınlanmış Düşünceler
Böyle bir eğitici oyuncağın ilk kaydedilen sözlerinden biri, büyük Aydınlanma filozofu John Locke‘dan (1632-1704) geliyor.
1693’te, bugün çocukluk üzerine en etkili İngilizce kitap olarak kabul edilen Eğitim Üzerine Bazı Düşünceler’i yayınladı. İçinde Locke, bir çocuğun görünüşünün yaratılış ile hiçbir ilgisi olmadığı (Orta Çağ’da ve Protestan Reformu’nda ebeveynlerin büyük bir endişesi) ve eğitimle ilgili her şeyle ilgili olduğu devrimci fikrini ortaya koydu.
Locke, yetiştirilmelerinin bir parçası olarak “çocuk olmalarına veya oyun oynamalarına engel olunmaması” gerektiğini ve hikayemiz için önemli olan “Oyun Eşyaları”nın da olması gerektiğini savundu. Daha spesifik olarak, ‘çocuklara oynayarak alfabeyi öğretmek için üzerlerinde harfler bulunan zarları ve oyuncakları’ tanıttı. Kısacası Locke, alfabe bloklarının erken okuryazarlığı çocuklar için daha eğlenceli hale getireceğine inanıyor.
1800’lerden 20. Yüzyıla Kadar: Ahşap Bloğun Evrimi
Çocukların tahta blokları yeni değildi, ancak Locke’un bunların eğitimsel değerlerine ilişkin değerlendirmesi yeniydi. Sonraki yüzyıllarda, diğer bazı Avrupalı pedagoglar, tahta blokların ilkelerine dayanarak, oyunu eğitim programlarında kullanmak için sistematik yollar geliştirdiler.
Froebel Hediyeleri
1811 yılında, Anglo-İrlandalı yazar, mucit ve politikacı Richard Lovell Edgeworth (1744-1817), çocuklara yerçekimi ve fizik tahta bloklarının yanı sıra uzamsal ilişkileri öğretebileceklerini “rasyonel oyuncaklar” olarak tanımladı.
Daha sonra 1837’de ve anaokulunun mucidi olarak bilinen Alman pedagog Friedrich Froebel (1782-1852), uygulamalı öğrenme için tasarlanmış bir dizi ahşap oyun materyali olan ‘Froebel Gifts’i geliştirdi.
Froebel, ahşap küreler ve silindirler gibi nesnelerin yanı sıra ahşap bloklar ve yumuşak, renkli yün topları içeren bu ‘hediyeleri’ çocuklara kendileri ve çevrelerindeki dünya hakkında öğretmek için tasarladı.
Onlarca yıl sonra, Froebel’in hediyeleri, etraftaki küçük çocuklar ve okul öncesi çocuklar için en iyi eğitim araçları olarak kabul edildi. Ünlü 20. asırlık mimar ve tasarımcı Frank Lloyd-Wright, otobiyografisinde onların kendi çalışmalarında kalıcı etkilerine değindi:
Birkaç yıl boyunca küçük Anaokulu masasında oturdum. . . ve oynadı. . . küp, küre ve üçgen ile – bunlar düz ahşap akçaağaç bloklarıdır.
Bir idealist olan Froebel, materyallerinin çocuklara farklı materyaller tarafından farklı şeylerin yaratılabileceğini anlamalarına yardımcı olabileceğini ve ayrıca evrenin birliğini – karşıtların çözülebileceğini – gösterebileceğini iddia etti. Üstelik bu basit ahşap oyuncaklar ve oyunlar, çocuğun güzel nesneler yaratabileceğini fark etmesine yardımcı olmanın yanı sıra ahlakı da öğretebilir. Oldukça gelişmiş yürümeye başlayan çocuk oyuncakları.
Montessori’nin duyusal malzemeleri
1800’lerin sonlarına kadar kesme ve tahta bloklar başka bir büyük makyaj görmedi. İtalyan eğitimci ve doktor Maria Montessori (1870-1952), Froebel’in çalışmalarına dayanarak duyusal materyallerini, farklı yüzeylerde ve geometrik şekillerde çeşitli renkli ahşap nesneleri tanıttı.
Froebel gibi, çocukların doğal oyun etkinliklerinin temel öğelerinden ilham almış ve materyallerini bu öğeler etrafında tasarlamıştır.
Bununla birlikte, Froebel bir idealistti, Montessori ise bir ampiristti. Olivia N. Saracho ve Bernard Spodek, “malzemelerini manipüle ederek” “çocukların özelliklerine (yani renk, boyut, ağırlık, ses) ilişkin daha fazla farkındalık kazanmalarına yardımcı olabileceklerini düşündüler. Çocuklar, Montessori materyallerini kullanarak, bilgiyi özümsemek için duyusal izlenimlerini toplama ve düzenleme yeteneğini geliştirebilirler.’
Montessori ayrıca duyusal materyallerini ‘hata kontrolüne’ sahip olacak şekilde tasarlamıştır – yani çocuk, materyallerle oynarken öğretmenden yardım istemek zorunda kalmadan kendini düzeltebilir. Buradaki fikir, hata kontrolünün çocuğun bağımsızlık ve problem çözme becerilerini geliştirmesine yardımcı olmasıydı. Primo Toys’da yaptığımız her şeyde bu fikrin ve aslında tüm Montessori öğretim ideolojisinin önemini yeterince vurgulayamayız.
Sosyal Bir İnşa Olarak Çocukluk Üzerine Kısa Bir Not
Eğitici oyuncağınız 20. Yüzyıl boyunca nasıl geliştiğini anlamak, sadece bu dönemde teknoloji ve eğitimin nasıl değiştiğini değil, aynı zamanda popüler çocukluk kavramlarının nasıl değiştiğini de anlamaktır.
20 Çocukluğun kendisi. Yüzyılın bir kurgusu olduğunu duymak yaygındır ve bu noktaya kadar çocuklar ‘küçük yetişkinler’ olarak görülüyordu. Profesör Hugh Cunningham gibi tarihçiler, çocukluğun Orta Çağ’dan ayrı bir zaman dilimi olarak görüldüğünü göstererek bu görüşü çürütmeye çalışmışlardır. Bununla birlikte, günümüzde çocuklara uygulanan muamele ile örneğin Viktorya Dönemi Britanya’sındaki çocuklara uygulanan muamele arasında açık bir Ayrışma vardır.
Yüz yıl önce tarihçi Heather Montgomery, bir çocuğun fabrikada çalışmasının kabul edilebilir bir şey olduğunu yazıyor. Bugün fabrika sahibi ve ailesi hakkında dava açılacak. 21. yüzyılda çocukların hiç olmadığı kadar az sorumluluk sahibi olduğunu ekliyor. Vurgu iş değil, oyun, okul, ücretli emek değil, kamusal yaşamdan çok aile ve üretimden çok tüketimdir.’
20. Yüzyılda gördüğümüz eğitici oyuncaklardaki patlama, çocukların sağlığına, yoksulluğun azaltılmasına ve çocukların eğitimine yenilenmiş bir odaklanma ile çocuklara nasıl davranıldığına ilişkin bir değişiklikle doğrudan bağlantılıdır. bir çocukluk dönemi.
20. ve 21. Yüzyıllarda Eğitici Oyuncaklar
Yani söylenecek ilk şey, 20. Yüzyılın ‘tahta blok inovasyonunun’ sonu anlamına gelmiyor. 1950’lerde, okulda aritmetik öğreten bir kemancı olan George Cuisenaire, kendi ahşap, küboid öğrenme araçlarını tanıttı.
‘Cuisenaire Sticks’, ilkokul öğrencilerinin dört temel aritmetik işlem, kesirlerle çalışma ve bölenleri bulma gibi matematiksel kavramları pratik bir yaklaşımla öğrenmelerine yardımcı olmak için tasarlanmıştır. Froebel’in hediyeleri ve Montessori’nin duyusal materyalleri gibi, bu basit nesneler bugün dünyanın dört bir yanındaki matematik sınıflarında popüler olmaya devam ediyor ve hatta dil okulu öğretmenleri tarafından sıcak bir şekilde benimsendi.
20. yüzyılın ikinci yarısında, dijital teknolojideki yenilikler (bilgisayar, robotik, internet) ve çocuk eğitiminin öneminin daha fazla vurgulanması, bugün bildiğimiz gibi eğitici oyuncakların yükselişini gördü.
